Coronageweld

In het jaar dat achter ons ligt, klonk geregeld de kritiek op Kabinet en Outbreak Management Team (OMT) dat ze steeds te laat te weinig deden. Met het nieuwe pakket maatregelen - een avondklok, geen vliegverkeer van en naar de UK en niet meer dan één bezoeker per huishouden - tonen Kabinet en OMT wat mij betreft een geleerde les: beter nú preventief de teugels aantrekken, dan straks weer moeten concluderen dat we te weinig deden en te laat waren. Want voor iedereen die dat onder invloed van zijn eigen zorgen en beslommeringen misschien vergeet: er gaan elke dag nog mensen dood door Corona. Anderen worden niet alleen heel erg ziek, maar blijven dat vooralsnog ook, voor onbepaalde tijd. 

Ben ik een cheerleader voor de avondklok? Nee. Ik worstel, net als zoveel anderen. Niet zo zeer omdat ik mijn eigen vrijheden mis, ik red me wel, maar vooral omdat ik weet hoeveel mensen en kinderen deze periode in het nauw zitten. 

Mijn vader was gewelddadig. Ik groeide op in een gezin waar geweld en angst voor geweld letterlijk aan de orde van de dag waren. Huiselijk geweld is de grootste geweldsvorm in onze samenleving en ik draag de sporen daarvan in mij mee. Het is een van ‘mijn ontelbare identiteiten’, om het met de woorden van schrijver Sinan Çankaya te zeggen. Nilüfer; Turkse, Nederlandse, Limburgse, nu Amsterdamse, weduwe, moeder, vrouw, kandidaat-Kamerlid voor Volt, slachtoffer van huiselijk geweld. Ik weet hoe huiselijk geweld je consumeert. Hoe het je energie opvreet, knaagt, je hartslag opjaagt. En ik kan me alleen maar proberen voor te stellen dat je door een avondklok daaraan niet even kunt ontsnappen.  Ik zou niets liever willen dan een oplossing uitserveren voor deze realiteit die door een pandemie uit zijn voegen barst van de conflicterende belangen. Maar zo’n oplossing is er niet, tenzij je bereid bent te accepteren dat onze ziekenhuizen bezwijken en een Zuid-Afrikaanse, Britse en weet-ik-veel-welke-mutant ons in code zwart doen belanden. 

Wat we wel kunnen doen? We kunnen op onze buren passen. We kunnen boodschappen voor elkaar doen. We kunnen een schreeuw van de buurvrouw of haar kind beantwoorden met een melding bij de politie of de kinderbescherming. We kunnen eens bij elkaar aanbellen en op afstand vragen: kan ik iets voor je doen? We kunnen - ondanks onze eigen zorgen, besognes en chagrijn - zoeken naar wat we als mens wél kunnen. Zoals we eten bestellen bij de lokale horecaondernemer om hem te helpen, eenzame mensen een beetje in het vizier houden, óók degene waarbij we mishandeling vermoeden, opmerken. Niet negeren. Dat doen we na Corona wel weer. Want laten we eerlijk zijn; de grootste geweldsvorm in onze samenleving, kan alleen bestaan omdat we als samenleving te weinig doen. Laat COVID de aanleiding zijn om dat te veranderen. Kijk niet weg. Doe niet alsof je die schreeuw niet hoorde. Sta het niet oogluikend toe omdat je de dader kent ‘en hij het niet zo bedoelt’. Zie om naar elkaar. Dan komen we de komende maanden écht nog door. En voor alle slachtoffers die dit misschien lezen: je bent vele identiteiten, vergeet dat niet. Ze zeggen ‘kwetsbaar’, maar dat is omdat ze niet weten hoe sterk.

Rinasce piu gloriosa. Opdat het nog feller mag schitteren. Dat is de spreuk die bij de mythologische feniks hoort. De vogel die herboren wordt uit haar eigen as nadat ze is verbrand. Ik heb mezelf na iedere tegenslag weer opgepakt door tegen mijzelf die spreuk te zeggen. Mijzelf met de feniks te vergelijken. Vooral nadat ik bijna stierf aan de gevolgen van mishandeling, en na de dood van mijn man een stuk van mij met hem stierf. En telkens ben ik daarna sterker en weerbaarder herboren. Dat is geen uniek verhaal. Veel mensen hebben een stamina om verdriet en tegenslag te willen overkomen. Dat is maar goed ook. Laten we met elkaar een beroep doen op die lust om te leven. Zeker nu het eind in zicht is, laten we lief zijn voor elkaar, en elkaar wijzen dat wij mensen net zo sterk zijn, als de wil om die kracht aan te boren. Hopelijk kunnen we code zwart voorkomen, en snel weer van elkaar genieten.

Houd je taai, blijf gezond, en zorg voor elkaar.

Nilüfer  

PS: Als je om welke reden dan ook, na het lezen van dit verhaal hulp nodig hebt, zoek die dan op. Bel een vriend(in), huisarts of iemand anders. Wil je liever anoniem hulp zoeken, dan kun je terecht bij de www.luisterlijn.nl

Je bent niet alleen, en hulp zoeken is een vorm van kracht. Dus voel je sterk om hulp te zoeken.