Martin van Zaalen

Ik wil geen commentaar leveren, ik wil oplossen!

Ik ben Martin van Zaalen (67), geboren in Rotterdam, gestudeerd in Utrecht, maar al ruim de helft van mijn leven woonachtig in Enschede. Ik kwam naar deze stad in 1987, voor werk. Eigenlijk wel bijzonder, zeker in die tijd. Nergens in Nederland lagen de banen voor het oprapen en al helemaal niet in Enschede. Op die ene voorlichtersbaan bij de gemeente na dan. Een jaar later maakte ik de overstap naar de UT waar ik onder andere persvoorlichter was. En sinds 1999 ben ik zzp’er en heb als journalist heel veel over en voor de hightech industrie geschreven. De grootste hub bevindt zich rond ASML, dus was ik veel in Brabant te vinden. Maar ook over de tweede hightech-concentratie in Nederland – hier in Twente, met bedrijven als Thales, Demcon en Viro – heb ik veel gepubliceerd.

Ik geef het eerlijk toe: in mijn eerste jaren hier was ik ervan overtuigd dat Enschede slechts een tussenstation zou zijn. De Randstad bleef trekken. Maar ineens was daar de omslag. Ja, het sociale netwerk in het Westen was er nog steeds, maar hier had ik inmiddels ook wat opgebouwd. En ik kreeg een gezin. Als ik bij familie of vrienden was stond de drukte in het Westen me steeds meer tegen, viel me op hoeveel beton en asfalt er voortdurend bijkwam en hoe mensen op straat elkaar negeerden. En hoeveel noaberschap, rust en ruimte er juist in Enschede was, tegelijk toch stads genoeg om in mijn behoefte aan kroeg, theater en bioscoop te voorzien. Kortom, ik raakte gesetteld en ineens wilde ik hier absoluut niet meer weg. Ik ben verknocht geraakt aan Enschede en trots in Twente te wonen.

Een rode draad in mijn leven is idealisme en activisme. Ik heb altijd oog gehad voor wat er mis is in de samenleving en de drang om daar zélf wat aan te doen. Ik mijn studententijd hing ik het gedachtengoed van de Troskisten aan, in militaire dienst was ik heel actief voor de VVDM en de BVD (Bond voor Dienstplichtigen) en eenmaal geland in Enschede heb ik mij ingezet voor Milieudefensie (en stond ik met een bord met de klimaatwaarschuwing ‘Amersfoort aan zee’ op het Ei van Ko). Vervolgens namen gezin met drie kinderen en werkweken van 50 uur plus mijn agenda volledig over. Maar aan mijn zorg over klimaatverandering, boosheid over onrechtvaardigheden en de politieke onmacht die op te lossen veranderde niets.

Dus toen ik een paar jaar geleden weer ruimte kreeg heb ik mij aangemeld bij Volt. In eerste instantie omdat ik het een absolute no-brainer vind dat heel veel van de grootste uitdagingen – klimaat, migratie, geopolitiek – juist in Europees verband moeten worden aangepakt. In tweede instantie omdat er ook in Enschede genoeg beter kan. Als vader van twee dochters beleef ik de stad ’s nachts als onveilig. Tegelijk erger ik me aan het gemak waarmee er steeds weer wegen worden opengebroken zonder evidente noodzaak en verbetering. Ik ben een groot voorstander van duurzame energie, maar snap heel goed de mensen die vinden dat windturbines en zonneparken hun door strot geduwd worden. Vergrijzing dient zich langzaam maar wel onvermijdelijk aan en vraagt om actie, nu. En – dankzij mijn werk – weet ik goed hoe (hightech) ondernemers het beste geholpen kunnen worden de economie van Enschede te verstevigen.

Als idealist en activist wil ik graag zelf wat doen om de stad veiliger, socialer, duurzamer en economisch aantrekkelijker te maken en de beleidsvorming transparanter. Maar nu door het beleid mee vorm te geven. Vandaar dat ik me kandidaat heb gesteld als gemeenteraadslid voor Volt. Niet om zelf in de raad te komen, wel om de Volt-raadsleden te ondersteunen. Bijvoorbeeld door te ze te voeden met dat wat ú bezighoudt.